كجاست ياري كننده اي؟

ادامه حرکت ارابه های مرگ

بخش اجتماعی -یک آمار مقایسه ای شگفت انگیز و بهت آور وجود دارد که بر پایه آن: از 15 خرداد ماه 1342 تا پایان جنگ تحمیلی تعداد شهدای ایران اسلامی حدود 300 هزار نفر بود این در حالی است که در 30 ساله گذشته 800 هزار نفر در سطح كشور بر اثر تصادفات جاده‌یی جان خود را از دست داده اند.!!! این آمار را مدیرعامل ستاد دیه کشور  در چند ماه پیش اعلام کرد. در واقع طبق این آمار ما به جنگی خونین تر و پر تلفات تر گرفتار شده ایم که جان بسیاری از شهروندان عزیز را بی دلیل و منطق فدایش می کنیم.

در این راستا آمار دیگری وجود دارد که بر طبق گفته ها ی آقای علیرضا زمانی، نماینده مجلس و عضو کمیسیون اجتماعی

 سالانه تصادفات به وقوع پیوسته در کشور بیش از 20 هزار کشته و 200 هزار مجروح بر جای می‌گذارد که می‌توان گفت هر ساله شاهد سونامی تصادفات در کشور هستیم. ایران از حیث آمار کشته‌های تصادف در رتبه اول دنیا قرار دارد، این در حالی است که تعداد خودروها در بسیاری از کشورها از تعداد خودروهای ایران بسیار بیشتر است. براساس آمار، سالانه بیش از 800 هزار تصادف در ایران روی می دهد و ایران در ردیف اول حوادث مرگبار جاده ای جهان قرار دارد.

در زبان آسان می چرخد و به راحتی می گوییم بیش از بیست هزار كشته در سال، اما وقتی به عمق فاجعه پی می‌بریم که می بینیم، در خیلی از جنگ‌های منطقه تعداد کشته‌ها کمتر از این رقم بوده است و این یعنی اینکه ما در ایران با چیزی فراتر از یک جنگ تمام عیار رو‌به‌رو هستیم.

عمق این بحران وقتی بیشتر می شود که با هزینه های این جنگ خاموش روبرو می شویم.  سال 1386، هزینه تصادفات برای مجموع تصادفات درون‌شهری و برون‌شهری در مجموع 18 هزارو 500 میلیارد تومان معادل 18/5 میلیارد دلار بوده است. براساس گزارش پژوهشکده حمل و نقل، هزینه تصادفات كشور در سال 1386 از كل تولید ناخالص داخلی بیش از 50 درصد كشورهای جهان نظیر غنا، اردن، بحرین و... بیشتر بوده است.

 این جنگ خاموش مسببین متعددی دارد و نمی توان تقصیرات را بر عهده یک عامل دانست.کمبود سیستم حمل و نقل عمومی کشور،فرهنگ غلط رانندگی ما ایرانیان،نواقص جاده ای و در نهایت عدم ایمنی خودروهای ساخت داخل از مهم ترین عوامل این جنگ خاموشند.این عوامل مسائلی غیر قابل حل و رفع نیستند و می توان هم از سوی مردم و هم از سوی مسوولین حل و رفع شوند.

بر اساس آمارهای موجود 90 درصد حمل‌و‌نقل در کشور از طریق جاده‌ها انجام می‌شود و حمل‌و‌نقل ریلی 7 درصد و حمل و نقل هوایی 3 درصد این میزان را به خود اختصاص داده‌اند و این نشان دهنده عدم اهتمام دولت بر توسعه ریلی و هوایی در این سالهاست.

مساله مهم دیگر در این زمینه بی توجهی به امنیت خودروهای ساخت داخل است.نکته اصلی این است که یکی از پرتیراژترین خودروهای وطنی ناامن ترین خود رو هاست. طبق آمار خودروهای خانواده پراید هم اکنون با توجه به مرز نزدیک قیمت آن با درآمد طبقات متوسط پر فروش ترین و پر تیراژترین خودروی ساخت وطن است.

اما نکته تلخ و ناراحت کننده این است که سردار سرتیپ اسکندر مومنی رئیس پلیس راهنمائی و رانندگی کشور با اشاره به این که وانت پیکان، وانت نیسان و پراید جزء خودروهای پر خطر در حال تولید است، گفت: این دسته خودروها نیاز به جایگزین دارد و باید در پروسه ای چند ساله برای از رده خارج کردن آنها تلاش شود. این بدان معناست که هم اکنون یکی از سه خودرو پر خطر کشور پر تیراژترین خودرو ساخت داخل است و در واقع خطر با تیراژ چند صدهزاری در حال تکثیر است.

یک سال پیش، پلیس راهنمایی و رانندگی اعلام کرد که از شماره گذاری خودروهای فاقد ترمز ABS خودداری خواهد کرد. این تصمیم پلیس، با واکنش شدید خودروسازان داخلی مواجه شد؛ آنها معتقد بودند که پلیس اساسا حق چنین تصمیمی ندارد و نیز می گفتند که ترمز ABS ، حداکثر باید جزو آپشن های اختیاری مشتریان باشد و خودروسازان نباید مجبور به تعبیه این سیستم در همه تولیداتشان شوند.

سرانجام در "اصرار پلیس و انکار خودروسازان" این، راهنمایی و رانندگی بود که بازی را برد و خودروسازان متعهد شدند که تمام تولیدات خود را مجهز به ترمز ABS کنند.

اما متاسفانه علی رغم مجهز شدن برخی خودروهای داخلی به ترمز ضد قفل، شرکت سایپا، علی رغم الزام موجود، هنوز که هنوز است پرایدهای صبای خود را که جزو پرتیراژترین خودروهای تولیدی کشور به شمار می رود، مجهز به این سیستم ایمنی نکرده است.

با مراجعه به سایت فروش شرکت سایپا ملاحظه خواهید کرد که این خودرو ساز نهایت کاری که کرده این است که سیستم ABS را جزو آپشن های پراید صبا قرار داد تا هر کدام از مشتریان که خواست با پرداخت مبلغ بیشتری از این امکان برخوردار باشد و بقیه مشتریان باید به همان ترمزهای قدیمی رضایت دهند.